Michelsmaat

Vor 1933

 

 

Die Krumbeere sinn aus, et Koore ball gesät,

 det Dansklääd for de Mart iss ach schunn genäht.

 

Die Mexger sinn am laafe,

 die Wert am Wein in kaafe,

 die Bäcker sinn am backe,

 die Annstreicher honn uffgeheert se lacke.

 

Besuch ihwerm Wald, Musel unn de Noh

 sinn allegaare mit de Kinn schunn do.

 

Die Ware-Jakobs schänne unn fuchtele mit de Hänn,

 denn  jerer will e gute Platz hon vor sei Stänn.

 

Die Bollezei hott sich dezwische gemengt

 unn jerem e Scheinche ihwer seine Platz ausgestellt.

 

‚Laussert, schieh mer nitt so viel Wasser in die Woorscht,

 sunnst krieje die Leit jo garkää Doorscht,

 meer misse mit Brauerei schaffe Hand in Hand,

 denn meer sinn noch mit ehr verwandt.‘

 

Die erschte Weerscht die sinn gekracht

 unn manche Schoppe weggemacht,

 datt iss so moore dags davor,

 do freit sich jerer druff, e ganz Johr.

 

Dunnerschdagmorjens, du großer Gott,

 do iss die Stroos mit Leit verstoppt,

 e Hämmelherd sich noch dazwische drängt

 unn mancher Jakob sei Zeich krieht vermengt.

 

De Mart iss gut, die Ferkel kreische,

 det Wääre leiht im Räänezeiche,

 die Hämmel bläckse, die Juure hannele,

 de Lukas kracht, mer heert et schallere.

 

Et iss e Betrieb, dat iss ganz doll

 und mancher ääner iss schunn voll.

 

Nummedags, do geht et erst richtig los.

 

Do komme die Määd, se singe unn juxe,

 die Bue honn all gebielte Buxe

 unn bleiwe bei dem Jakob stehn,

 do girett jo so allerhand ze siehn:

 

Scheerem for die Alte, Griffel for die Kinn,

 Diecher for die Määd, Deerte fors Gesinn,

 Spitze for die Himmder, Seelewärmer for die Mutter,

 Buxe for de Vatter, Fermscher for die Butter

 unn noch so allerleih dumm Zeich.

 

Wär kää Geld hott, dä boorischt sich gleich.

 

Do sieht mer Kinn mit Luftballon,

 e Trummpetegebloß, dat iss ganz doll.

 

Die Große esse Alpebrot,

 die Junge unn Alte honn manchmal e Not,

 et Glicksrad dat steht nitt me still,

 e jeere sei Glick versuche will.

 

Et iss a Gepfeif, e Gejohl, ganz schlimm

 unn ihwerall heile ach noch Kinn.

 

Die Bollezei hott sich ach noch se wehre

 unn muß die Wertschaft ähnem auskehre,

 do komme Glieser unn Stuhlbähn gefloh

 unn manch ähnem sei Au, dat iss schunn ganz bloh.

 

Nau zieht sich alles in die Sääl,

 do isset beim Danze ach noch scheen,

 do iss e Gestumps, e Gejohle unn e Gedricke,

 datt Angescheere, datt geht ganz flicks.

 

Se danze unn trinke, se neckse unn singe,

 nohm Kehraus dut jehrer sei Mädche Hämm bringe.

 

So e Michelsmaart mitzuerlewe,

datt iss scheen, ehr kennt mehr et glewe.

 

Ernst Fuchß, Kirchberg 1949

 

 


Copyright © Thomas und Stefan Fuchß

(2024)